Foar alles is der in tiid
Efkes sitte by it wetter
Efkes slomje yn ‘e tiid
By it lok en it fertriet
Efkes mar…
En nou oerein!
Alles hat in begjin en in ein
Foarût, it libben yn!
Anneke, juli 2018
vrijdag 20 juli 2018
't Hoofd omhoog en 't hart naar boven
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven; hier beneden is het niet
Op de Friese
klei geboren
Oudste dochter
van het stel
Was Mem’s
jeugd niet onbezorgd
Was het kommernis
en kwel
(haar) Moeder
zong dan maar heel zachtjes
Maar wel
hoorbaar steeds dat lied:
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven;
Hier beneden
is het niet
En dan leert
ze voor coupeuse
Costumière,
lang niet gek
Helpt ’t gezin
zo uit de armoe
(Haar) pa
zegt: “Houd je grote … mond”
Kleding naait
ze voor de rijken;
Boer of
schipper, ’t deert haar niets
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven
Hier beneden
is het niet.
Ván een
bruiloft komt een bruiloft
Zei men
vroeger en ’t is waar
Zo ontmoette
Mem mijn vader
Werden ze al
snel een paar
Jaar na jaar komt
er een kleine
Zuinig aan, zo
speelt ze quitte
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven
Hier beneden
is het niet
Op een dag is
er geen werk meer
Niet bij
boeren, niet in ’t slijk
Pa krijgt werk
in ’t verre Holland
Mem blijft
achter bij de dijk.
Eenzaam met
drie kleine kindjes
En een kleine in
’t verschiet…
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven;
Hier beneden
is het niet!
Dan verhuizen
ze naar Delft
Driehoog in
een nieuwbouwpand
Drie paar
klompjes op zes trappen
Verlangend
naar het platteland.
Algauw wordt
Antje dan geboren
Nog een
etertje erbij…
’t Hoofd omhoog
en ’t hart naar boven
’t Is de
vierde in de rij
Na zes jaar
Delft wordt het Schipluiden
Eindelijk wonen
op de grond!
Toch blijft
altijd heimwee knagen
Naar de oude
Friese grond
En dan… komt er
nog een toegift
’t Is een
jongen, kleine Kees
’t Hoofd omhoog
en ’t hart naar boven
’t leven is zo
gek nog niet!
Maar al snel
slaat dan het noodlot
Meedogenloos
en bitter toe
Eenzaamheid,
verdriet en wanhoop
Maar… ze heeft
haar kinderen nog!
Moedig slaat
ze zich door ’t leven
Denkt steeds
vaker aan dit lied
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven
Hier beneden
is het niet!
Het laatste jaar wordt het veel minder
Mem wordt breekbaar, kwetsbaar, zwak
Maar ook: liever, zachter, milder
Ontroerend om te zien was dat.
Nu is ze veilig bij haar Heiland
En zingt nu vast haar liefdeslied
’t Hoofd omhoog en ’t hart naar boven
Daar beneden was het niet!
Mem was voor
ons niet altijd makkelijk
Maar als ik
haar leven zo bezie
Hielden kracht
en troost haar staande
Van de
gedachte uit dit lied:
’t Hoofd
omhoog en ’t hart naar boven
Hier beneden
is het niet!
Anneke van der
Veen, april 2017/juli 2018
Zware periode
Zware periode
Mijn moeder heeft de respectabele leeftijd van 90 jaar mogen bereiken. Maar in de loop van de laatste twee jaar viel zij steeds vaker en brak ten slotte haar heup. Een operatie volgde. Zij kwam niet meer op de been en het geheugen werd steeds minder. De laatste weken waren erg zwaar voor haar; ze had veel pijn.
Deze weken waren ook voor ons, als haar (klein)kinderen, erg zwaar. Elke keer dat wij bij haar kwamen, kon het zomaar de laatste zijn.
In diezelfde tijd onderging mijn man Berend een open hart operatie. Dit was zwaar voor hem, en ook voor mij: heen en weer (laten) rijden naar Nieuwegein. En tussendoor ook naar Delft, waar mijn moeder verzorgd werd.
Met Berend gaat het intussen redelijk goed. Hij heeft nog een lange herstelperiode voor de boeg, maar is gelukkig gewoon thuis!
Mijn moeder is op 9 juli overleden. Gelukkig mocht zij rustig inslapen. Een lang en moeilijk leven is afgesloten. En wij, als haar kinderen, zijn dankbaar dat wij haar een waardig afscheid mochten geven en elkaar mogen opvangen in het gemis.
 |
| Mijn moeder |
Deze weken waren ook voor ons, als haar (klein)kinderen, erg zwaar. Elke keer dat wij bij haar kwamen, kon het zomaar de laatste zijn.
In diezelfde tijd onderging mijn man Berend een open hart operatie. Dit was zwaar voor hem, en ook voor mij: heen en weer (laten) rijden naar Nieuwegein. En tussendoor ook naar Delft, waar mijn moeder verzorgd werd.
Met Berend gaat het intussen redelijk goed. Hij heeft nog een lange herstelperiode voor de boeg, maar is gelukkig gewoon thuis!
Mijn moeder is op 9 juli overleden. Gelukkig mocht zij rustig inslapen. Een lang en moeilijk leven is afgesloten. En wij, als haar kinderen, zijn dankbaar dat wij haar een waardig afscheid mochten geven en elkaar mogen opvangen in het gemis.
vrijdag 22 juni 2018
Beweging in paars en blauw
 |
| kussen en schilderij |
Ziehier het kussen van dezelfde stof als het bloesje hieronder. (het schilderij staat op de grond naast de bank).
vrijdag 11 mei 2018
Creatief op de naaimachine!
Wat doe je met een superleuk jakje dat je al jaren hebt, maar eigenlijk nooit draagt? Ja, ik heb het vaak aangetrokken, maar voordat ik de deur uit ging, had ik het ook alweer uit! Ken je dat?
Het was een heel mooi gevoerd fluwelen jasje, maar zodra ik mijn jas aantrok en mij een beetje bewogen had, gingen de mouwen draaien en voelde ik me 'gevangen' in mijn eigen kleding.
Dus... het jasje hangt al zo'n 25 jaar in de kast...
Wat doe je dan? Nou niets. Totdat...
Een week of drie geleden loop ik een blaar op aan mijn hiel.
Dom van mij, ik moet ook niet gaan wandelen met blote voeten in m'n schoenen. Afijn, de blaar gaat ontsteken en ik kan minstens twee weken mijn wandelschoenen niet aan... En dat terwijl ik gewend ben elke middag zeker 6 km te wandelen! Wat doe ik nu met mijn middagen? Frustratie ligt op de loer...
Dan ontstaat het idee: Ik heb al eerder het jasje steek voor steek uit elkaar getornd, want ja, de stóf is prachtig! Dat doe ik niet weg!
De achterkant levert genoeg stof voor de voorkant van een mouwloos bloesje. Maar hoe kom ik aan genoeg stof voor de achterkant? De binnenvoering dus; mooi gebatikte katoen. Genoeg stof, maar niet in de juiste vorm; het patroon past er niet op!
Niet getreurd, ik knip de hele lap katoen in lapjes van 10x10 cm en naai het aan elkaar, zigzag erover en nu past het patroon wel op de stof! Nu hoef ik het alleen nog in elkaar te naaien en af te biezen met biaisband.
Reuzetrots op het resultaat!
vrijdag 30 maart 2018
Schelden?
Schelden?
Er is iets dat me bezighoudt:
Laatst sprak ik in gezelschap van een
paar jonge meiden over een ‘neger’. Gewoon met de beste bedoelingen. De meiden
schrokken ervan. “Zeg jij ‘neger’?!
En ik: “Ja, waarom niet dan?”
“Maar dat is toch een scheldwoord?”
Een scheldwoord? Voor mij is het helemaal
geen scheldwoord. Zo noemen we prachtige mensen met een donkere huid en
kroeshaar.
En dan komt mijn vraag:
Waarom omzeilen we op steeds creatievere
manier woorden die een scheldwoord geworden zijn? Ik ben vroeger ook
uitgescholden, omdat ik toevallig uit een andere provincie kwam en met een
ander accent sprak. Moet ik mezelf dan voortaan ‘iemand uit een van de
noordelijke provincies noemen’, omdat het voor mij een scheldwoord is geworden?
Of, sterker nog: moet ik anderen daartoe dwingen? Nee toch?
Ook sommige ziektes of beroepen zijn een
scheldwoord geworden. Dus ook die mogen we al niet meer bij de naam noemen,
omdat de mensen er anders van schrikken. Als gevolg zijn daar zijn ook alweer
creatieve ‘omzeil-woorden’ voor bedacht. En zo gaat dat maar door.
Maar laten we eens nadenken: Is het niet
zo dat we met ons allen aan de verkeerde kant van het probleem beginnen? Denk
eens andersom:
Waarom schelden over ras, huidskleur,
afkomst, beroep, ernstige ziektes?
Het is zo gemakkelijk om iets (of
iemand) dat anders is dan jij, als ‘raar’ te bestempelen.
Waarom niet accepteren dat we allemaal
verschillend zijn? Boeiend toch?!
Want we weten natuurlijk best dat
iedereen zichzelf als norm beschouwt van wat normaal is.
Als je dat bedenkt, valt er niets meer
te schelden, toch?
Anneke Scholten, 30 maart 2018
Reukwerk
'Reukwerk'. Op 17 november heb ik dit werk gemaakt; acrylverf op canvas, iets groter dan A4 formaat.
Tot mijn verwondering was het twee weken later al verkocht: een vriendin van mij is er heel blij mee!
Dat is dubbel genieten als anderen van mijn werk genieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)