Dit schilderij (acryl op doek, 30x40 cm) heeft een verhaal. Tijdens onze voorjaarsvakantie (2016) gebeurt het volgende:
Als Berend een middagdutje in het middagzonnetje doet, besluit ik om een wandelingetje over het dijkje langs het water te maken.
Een minuut of twintig heen, en net zoveel terug. Op de terugweg zie ik in de verte een hardloper naar mij toe komen. Prima. Even later zie ik dat hij weer terug loopt. Vreemd...
Als ik weer kijk, zie ik dat hij poedelnaakt over het dijkje loopt. Nog vreemder. En ook een beetje ongemakkelijk, zeg maar eng, als vrouw alleen. Terwijl ik daar loop, bid ik meerdere malen hardop "Heer, geef alstublieft een engelenwacht als ik daar langs loop." Gesterkt door deze gedachte loop ik al biddend door en intussen langs de man, die zich intussen weer heeft aangekleed en - alsof er niets aan de hand is - een boterhammetje zit te eten. Men zegt dat deze types je 'niets doen', maar evengoed is het behoorlijk beangstigend als je daar alleen loopt.
Ik was erg dankbaar voor mijn engelenwacht, want daardoor liep ik rustig door, waardoor de man waarschijnlijk weinig plezier van zijn actie heeft gehad.
Als verwerking van deze gebeurtenis maakte ik dit kleine schilderij. Je ziet op de voorgrond mij (in het geel) met links en rechts een lichte figuur (de engelen) en links tussen de bosjes verscholen een duistere figuur (de naaktloper/potloodventer). Ik durf met stelligheid te zeggen dat ik nooit had durven doorlopen als ik niet had gebeden! You never walk alone!
