Op 14 juni zwikte ik lopend onderweg naar een vriendin die vlakbij woont, door mijn enkel (iets te elegante schoenen met een klein hakje) en 'lanceer' mijzelf via mijn knie en heup, knalhard op mijn schouder en daarna nog op mijn hoofd (bril beschadigd).
Maar het ergste is de schouder! Draaierig en duf van de pijn, ben ik op een hekje gaan zitten nadenken.
Gelukkig 'vonden' twee vrouwen mij, die het apart vonden dat daar een vrouw in de stromende regen op een hekje zat. "Gaat het wel, mevrouw?" vroegen ze. Ik kon alleen onnozel 'nee' schudden.
De vrouwen belden 112 en ook Berend. De ambulance kwam en het personeel ervan stelde vast dat mijn blessure niet 'levensbedreigend' was. Ze besloten dus om mij naar huis te brengen met de ambulance. Intussen waren ook twee politie-agenten gekomen, die hun bezorgdheid over mij toonden.
Toen ik eenmaal thuis was, arriveerde ook Berend. De huisarts kwam op ons verzoek en gaf mij een 'shot morfine', zodat ik zonder flauwvallen de auto kon bereiken. Hoe ik mij voelde in die enigszins hobbelende auto met die enorme pijn in mijn schouder, is waarschijnlijk wel voor te stellen.
In het ziekenhuis moesten we natuurlijk wachten, waarna er foto's van mijn schouder gemaakt werden.
"Op twee plaatsen gebroken," luidde de conclusie. Getooid met een (achteraf veel te hoog ingestelde) blauwe 'sling', mocht ik weer naar huis. Een gebroken schouder kunnen ze niet in het gips zetten, dus bij elke beweging, voel je drie 'breukdelen' langs elkaar schuiven. Geen pretje!
Tien dagen heb ik thuis in een stoel die ook in ligstand kan, 'gehangen', met enorme pijn en een arm die ik niet kon bewegen! Dat gun ik mijn hond nog niet (haha, ik heb niet eens een hond!).
Na tien dagen mocht ik geopereerd worden. Ik heb nog nooit zó uitgekeken naar een operatie! Stel je voor:
Je komt met enorme pijn naar het ziekenhuis en gaat er met veel minder pijn weer uit!!
Nu gaat het al een stuk beter. Twee keer in de week fysiotherapie om een 'frozen shoulder' te voorkomen. En thuis meerdere keren op een dag oefeningen doen. Dat doet allemaal erg zeer, maar ik wil best! Ik wil mijn arm weer goed kunnen gebruiken!! En dan nog staat er een half jaar tot een jaar voor, voordat ik weer
'de oude' ben!
Tot nu toe heb ik dus nog niet kunnen schilderen. Ik mag al blij zijn als ik mijn dagelijkse dingen weer een beetje kan oppakken. Maar gelukkig kan ik nog wel mijn schilderworkshops en haakcafé's draaien. En daar geniet ik nog steeds van!
