Onze appelboom

 

Onze appelboom

Drie jaar geleden kochten wij een kleine appelboom. Hij kreeg een mooi plekje in de tuin, op de plaats waar ooit onze gezinskat ‘Sneaky’ begraven is.

Het eerste jaar trakteerde het boompje ons al meteen: één gave appel!Jaar twee: Niets. Kan gebeuren.

Dit voorjaar zit hij helemaal vol met roze-witte bloemen. Prachtig! Dát belooft wat!

En inderdaad, in de loop van de zomer groeien er kleine appeltjes.

In september hangen ze groot en blozend aan de boom. Ik kan mijn ogen er bijna niet vanaf houden als ik in de keuken sta, 13 prachtige appels!

Ik kan niet wachten om ze te plukken, maar ja, ook rijping kost tijd en geduld. Maar zo half in de maand mag het gebeuren. Terwijl ik ze aan het plukken ben en daar sta met mijn mand vol rode sappige appels, overvalt mij een intens gevoel van verwondering en dankbaarheid: “Wowww… God! Heb Ú dit gemaakt?!” En ik begin Hem spontaan te aanbidden.

Ik kan het maar niet ‘gewoon’ vinden, dat dingen zomaar groeien en bloeien. Mijn ‘eerste liefde’ voor God is ooit ontstaan door het kijken naar en nadenken over de dingen in de natuur en in de biologie als geheel, en dat wil ik ook niet kwijt:

God is de Creativiteit in Hoogst Eigen Persoon!

 

(Daarna mag ik creatief bezig zijn: een heerlijke appeltaart bakken! 😊)

 

Anneke Scholten- van der Veen 2 oktober 2021

 

Bemoedig-steentjes

 

Het lijkt erop dat ik een nieuwe hobby, of noem het een 'missie', ontdekt heb. Mooie gladde steentjes in het bos zoeken die ik thuis een mooi kleurtje geef en daarna liefdevol beschilder. Een heerlijk priegelwerk, wat mij nog goed afgaat, dankzij mijn Delfstblauw-ervaring in eerdere jaren. Leuk is ook, dat degenen die met mij meewandelen, mij helpen met zoeken. 

Wat ga ik ermee doen ? Het idee is om er telkens tijdens een wandeling eentje in het bos te leggen, ter bemoediging of tot zegen van degene die het vindt. (op de achterkant schrijf ik nl in kleine lettertjes een bemoediging of wens), maar nu vind ik ze zo goed gelukt dat ik ze bijna liever zelf houd! Maar da's natuurlijk niet de bedoeling! 

Ik ga ze soms ook gewoon weggeven, als aardigheidje of bemoediging, in plaats van een bloemetje bijvoorbeeld. 

Omdat ik al bijna elke dag in het bos (of door het dorp, ergens naartoe) wandel, zie ik dit als een mooi extra doel van mijn wandelingen. 

Hier word ik blij van! (En dat kan ik eigenlijk ook goed gebruiken!)

Kledingwinkels blijven met hun wintercollecties zitten

De ‘niet-essentiële winkels’ zijn van december 2020 tot begin dit voorjaar gesloten, dus ook de kledingwinkels.

Ik zag op het nieuws dat de kledingwinkels zich zorgen maakten. Zij blijven nog met de wintercollectie zitten.

Maar zeg nou zelf. Denken we nou echt dat de kleding die dit seizoen nieuw in de winkels hangt, over een halfjaar opeens niet meer verkoopbaar is?

Ik begrijp dat we allemaal enigszins met de mode willen meedoen, maar een trui of jas van vorig jaar, die dragen we dit jaar toch ook nog gewoon?

 

Daarover nadenkend kom ik tot een even logische als simpele oplossing: Kledingwinkels, bewaar de winterkleding gewoon tot het volgende winterseizoen. Die is dan nog net zo mooi en bruikbaar! En dan hoef je volgend jaar minder nieuwe kleding te bestellen.

En uit de mode? In één jaar? Ik geloof daar niets van!

Maar daarmee verplaatsen we het probleem natuurlijk naar de kledingateliers.

Dat is waar, maar dan wordt de zorg wellicht wat verdeeld over de verschillende ketens, zoals productie tussenhandel en verkoop.

 

Toch kom ik niet helemaal weg met deze kort-door-de-bocht-oplossing. Veel van onze ‘betaalbare kleding’ wordt gemaakt door slecht betaalde en slecht behandelde (kinder)handen. Zij komen daardoor zonder werk te zitten en dus zonder eten!

 

Deze column heb ik veel te lang ‘laten liggen’. Het is inmiddels eind juni en we hebben gezien dat een groot deel van de wintercollecties in de uitverkoop is gedaan.

En ik hoop dat de rest naar de Kledingbank is gegaan of op een andere manier terecht is gekomen bij degenen die zich nooit leuke nieuwe kleding kunnen veroorloven.

 

Anneke, 22 februari/26 juni 2021

 

 

 

Klein geluk

 

Klein geluk

Er is iets wat mij in deze Corona-tijd steeds meer bezighoudt: Verspilling!

Het maakt mij nog stelliger in mijn mening dat we maar weinig echt nodig hebben!

Een jaar lang zijn de winkels met niet-noodzakelijke producten gesloten geweest, of het bezoek eraan was minder wenselijk i.v.m. besmetting.

En natuurlijk had ik alles kunnen bestellen via internet, maar dat doe ik niet graag.

Zodoende heb ik een jaar lang geen ‘niet-noodzakelijke-zaken’ kunnen kopen

En… ik vind het geweldig! Ik heb niets gemist.

 

Als logisch gevolg daarvan ben ik ook anders gaan kijken naar de reclames op televisie.

Door te denken in termen van ‘nodig/niet nodig’, ontmasker ik zo goed als 99% van alle reclame als een regelrechte oproep tot hebzucht.

Er worden ons veel dingen aangepraat die we heel goed kunnen missen.

Natuurlijk moet een koelkast, bijvoorbeeld, vervangen worden als die kapot is.

In mijn geval laat ik eerst Berend ernaar kijken. Zelfs onze kapotte waterkoker haalt hij uit elkaar en ziet ook nog kans hem te repareren.

Maar er is natuurlijk ook nog zoiets als een Repaircafé.

En als dat echt niet lukt: Dan is er nog de Kringloopwinkel. Ik kom er graag.

Ook voor mijn kleding. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat dit niet aan mij te zien is. Dat hoeft ook helemaal niet, want er wordt heel veel moois afgedankt.

 

Dan zijn er op tv nog de woonprogramma’s “Wélkom in mijn zus-en-me-zo huis!”

Het zinnetje “ik heb gekozen voor die-en-die kleur, en die-en-die stijl…” blablabla…” Ik kan het niet meer horen!

Bij ons staat van alles dat niet eens bij elkaar past - door mijn omstandigheden weliswaar (ik had wel anders gewild) - maar juist dáárdoor ben ik gaan inzien dat zelfs dát niet eens belangrijk is om je gelukkig te voelen! Het zijn maar spullen.

 

Trouwens, sprekend van verspilling: Weet je hoeveel voedsel er weggegooid wordt? Goed spul, dat niet voldoet aan de verwende normen van de westerse consument.

Of er wordt domweg teveel gekweekt en aan de supermarkt geleverd. Die wil geen lege schappen.

Restjes na het bereiden van het eten, of na de maaltijd? Het wordt nog steeds vaak weggegooid. Op andere plaatsen, niet eens ver weg, hebben mensen niets te eten.

Als ik dat zie, kan ik haast geen hap door mijn keel krijgen. Maar ik weet ook dat ik in mijn eentje daar niets tot weinig aan kan veranderen.

Dat brengt mij op een heel belangrijk punt, waar ik wél wat aan kan doen: Tevreden zijn met wat ik heb, op élk gebied!

 

Dat geeft rust en zelfs een soort van klein geluk. Probeer het maar eens!

 

Anneke Scholten, 18 januari/25 juni 2021