dinsdag 28 april 2015

Column: Courgettes


Courgettes
 
Zoals regen of sneeuw neerdaalt uit de hemel en daarheen niet terugkeert, zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen, zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten, zo geldt dit ook voor het woord dat voortkomt uit Mijn mond: Het keert niet vruchteloos naar mij terug, niet zonder eerst te doen wat ik wil en te volbrengen wat ik gebied.  (Jesaja 55: 10 en 11) 

 Terwijl we dit met elkaar lezen,  zie ik dat het buiten regent en… ben ik dankbaar en verwonderd, elke keer weer. Vorige week heb ik van alles in de tuin ingezaaid: verschillende soorten sla, worteltjes en uien. Elke avond liep ik er braaf met mijn gietertje bij langs en keek of er al wat opkwam. Niets… 

En dan die lekkere lenteregen! Ik kan haast niet wachten om te kijken of de plantjes nu wel opkomen!
En dan is er de vergelijking met het Woord dat in onze harten gezaaid wordt. Dat moet ons eerst doordrenken. (ik vergat bij het typen de r, nog niet eens zo gek: we moeten het ook door denken!) Het Woord moet helemaal door ons heen gaan. Soms (vaak!) door lijden heen. Uit ervaring weet ik: Hoe dichter ik bij het Woord blijf, hoe sterker mijn vertrouwen wordt. Het Woord, dat is de Bijbel. Maar ook: het Levende Woord, de Here Jezus.

En dan groei ik. Dwars door de verdrukking heen! 

Ik moet denken aan het courgettezaad, dat ik gezaaid heb, in een bloempotje in huis. Dagenlang gebeurt er niets.
Dan ontstaat er een klein bergje in het potje.
Dan een klein kiempje.
Het wordt een plantje.
Met het schilletje nog op zijn kop worstelt hij zich een weg omhoog. En ik denk: Mán, wat heb jij moeten vechten om uit die schil en uit die grond te komen!
Maar hij groeit.
En straks…
Courgettes, van die flinke joekels. Lekker, en met veel zaad van binnen. Een lekkere vrucht om te eten en om uit te delen. En de vrucht zit weer vol zaad… om weer opnieuw 100x vrucht te geven! 

Dicht bij Jezus en Zijn woord blijven. Soms worstelend, soms genietend van de milde regen, met als doel dat we uitdelen. En dan wordt wat wij uitgedeeld hebben, weer door anderen uitgedeeld, vermenigvuldigd. 

Hoe mooi is dat! 

Anneke, april 2015

 

maandag 27 april 2015

 
"Jouw leven is in Christus verborgen in God." (Colossenzen 3: 3)
Acryl op doek, met vogelzaad en stukjes touw, 50 x 50 cm
 
 
"Indien de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft zij op zichzelf; maar indien zij sterft, brengt zij veel vrucht voort" (Joh. 12: 24)
Acryl op doek, met vogelzaad, 50 x 50 cm


woensdag 15 april 2015


Acryl op doek, met reliëf. afm. 30 x 40 cm "Lentekriebels"
Hier word ik zelf echt vrolijk van!


Acryl op doek, afm. 40 x 50 "boeketje vrolijkheid"


Acryl op doek, afm. 30 x 40 "Zonsverduistering"
Al eerder aan begonnen; afgewerkt op de dag van de zonsverduistering in maart 2015

dinsdag 14 april 2015


Klaprozen 

Ik ben dol op klaprozen. Is het ‘t intense rood dat me aan­trekt? Of de kwetsbaarheid? Of beide?

Als je de tijd neemt om er even naar te kijken, wordt het pas echt leuk. De grootste knop­pen gaan langzaam open. Dan val­len de schutblaadjes van de knop af en komt een verkreu­keld toefje rood tevoorschijn. Heel lang­zaam ontvouwt dat verfrommelde spul­letje zich tot een prachti­ge bloem.
Ik ben op slag verliefd op al dat uitbundige rood en ga ze plukken, zodat ik ze thuis in een vaas kan zetten.
Wat een teleurstelling! Na het plukken vallen meteen de rode bloemblaadjes af en sta ik met de kale stelen in mijn handen. Weg tere schoonheid.
Ik had ze beter kunnen laten staan, in de aarde en aan hun stelen en wortels. Dan waren ze langer mooi gebleven. Klaprozen kunnen zelfs storm en regen doorstaan, als ze maar aan de plant blij­ven zitten.                   

Zo kunnen wij nog wat van de klaproos leren. Ook wij kunnen als rank beter heel dicht bij de Ware Wijnstok blijven.

Dan zullen we groeien en bloeien.
 
 

Anneke

Schilderij Acryl op doek, 60 x 80 cm. "Wie ben ik"
Hangt  in de praktijk  voor contextuele hulpverlening van een vriendin in Schipluiden.
Het is bijzonder hoe mensen vaak zichzelf erin herkennen, 
het lijkt hen te herinneren aan een ingrijpende gebeurtenis is hun leven.