Wie
gelooft er nou nog in wonderen? Geen enkel nuchter denkend mens toch?
En zal ik
nou eens wat zeggen? Ik wel! Sterker nog, ik maak elke dag grote
wonderen mee.
Vanmorgen
nog. Ik werd wakker en mijn hele lichaam bleek ‘het’ nog te ‘doen’. Ik ademde
nog, mijn hart klopte nog, ik kon opstaan en mijn bed uit wandelen. En mijn
spijsvertering had ook niet stilgelegen...
Wát hoor
ik u zeggen? “Dat is toch gewoon. Dat gebeurt mij elke dag.”
Oh ja?
Weet je wat ik nou zo vreemd vind? Als het ingenieus ontworpen bouwwerk, dat de
mens is, op een dag niet meer ‘werkt’, als het hart het niet meer ‘doet’, of
als er iets anders ‘hapert’, dán valt het opeens op, dat het tot die tijd
allemaal ‘gewoon heeft gewerkt’. Dan pas zijn we geneigd erover na te denken
dat het toch niet zo vanzelfsprekend was als we altijd gedacht hadden…
En weet je
wat ik óók vreemd vind? Dat de meeste mensen iets dat elke dag gebeurt, niet
meer als wonder kunnen zien. Dat is toch jammer, want je mist dan de ver-wonder-ing.
Vanmorgen
zag ik een wonder. Oké, enigszins verkreukeld en met wat kleine oogjes… Maar
toch… Ik zag dat ik gezond ben, dat ik kan ademen, voelen, denken, werken, iets
betekenen voor anderen. Misschien wel voor jou die dit leest.
O God, ik
prijs U voor de “gewone” alledaagse wonderen.
Vergeef me
als ik ze soms iets te vanzelfsprekend vind.
Anneke
Scholten, 21-10-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten