Coronamijmeringen

Tja en dan is op een zonnige maandagmiddag opeens binnen een uur je hele agenda leeg geveegd. Schilderworkshop, tandartsafspraak, verjaardagbarbecue, oppassen… In één keer niets meer.

Ik merk dat ik door een soort rouwprocesje ga.

Het begint met ‘het zal toch niet. Zal wel zo voorbij zijn’.

Maar het duurt langer en ik word boos, opstandig: “Ze kunnen mij toch niet verbieden om mijn kinderen en kleinkinderen te zien!?”

Maar terwijl ik de dagelijkse updates met lijstjes in de krant bijhoud, zie ik dat de maatregelen voorlopig nog wel blijven.

Mijn opstandigheid wordt verdriet: “ik mis de kinderen en de kleintjes. Ik wil ze zo graag knuffelen.” Kan niet. Mag niet.

Weer een week later is er een soort van berusting. ‘Hier zijn we voorlopig nog niet vanaf.

Dit is de ‘nieuwe samenleving’. Het is niet anders’.

Weer een week later zie ik tot mijn verbazing toch kans de situatie een beetje te ‘omarmen’. Behalve dat ik de (klein)kinderen erg mis, is het ook wel rustig. Ik pak steeds meer klussen op die jaren zijn blijven liggen: nog eens goed mijn spullen sorteren en opruimen, foto’s inplakken, schrijven, en ik krijg het nog af ook! En oh ja, mijn weblog!

Wordt wel eens tijd dat ik iets nieuws toevoeg!

En, verrassend: Een schilderworkshop kan ook via Whatsapp op ‘onze’ woensdagmorgen!

Zo goed als de hele groep is op dat moment thuis aan ’t schilderen en deelt wat er gemaakt wordt! Zijn we toch met elkaar verbonden. Het haalt het niet bij ‘live’ bij elkaar zijn, maar het is beter dan niets.