Schelden?

Schelden?

Er is iets dat me bezighoudt:

Laatst sprak ik in gezelschap van een paar jonge meiden over een ‘neger’. Gewoon met de beste bedoelingen. De meiden schrokken ervan. “Zeg jij ‘neger’?!

En ik: “Ja, waarom niet dan?”

“Maar dat is toch een scheldwoord?”

Een scheldwoord? Voor mij is het helemaal geen scheldwoord. Zo noemen we prachtige mensen met een donkere huid en kroeshaar.

En dan komt mijn vraag:

Waarom omzeilen we op steeds creatievere manier woorden die een scheldwoord geworden zijn? Ik ben vroeger ook uitgescholden, omdat ik toevallig uit een andere provincie kwam en met een ander accent sprak. Moet ik mezelf dan voortaan ‘iemand uit een van de noordelijke provincies noemen’, omdat het voor mij een scheldwoord is geworden? Of, sterker nog: moet ik anderen daartoe dwingen? Nee toch?

Ook sommige ziektes of beroepen zijn een scheldwoord geworden. Dus ook die mogen we al niet meer bij de naam noemen, omdat de mensen er anders van schrikken. Als gevolg zijn daar zijn ook alweer creatieve ‘omzeil-woorden’ voor bedacht. En zo gaat dat maar door.

Maar laten we eens nadenken: Is het niet zo dat we met ons allen aan de verkeerde kant van het probleem beginnen? Denk eens andersom:

Waarom schelden over ras, huidskleur, afkomst, beroep, ernstige ziektes?

Het is zo gemakkelijk om iets (of iemand) dat anders is dan jij, als ‘raar’ te bestempelen.

Waarom niet accepteren dat we allemaal verschillend zijn? Boeiend toch?!

Want we weten natuurlijk best dat iedereen zichzelf als norm beschouwt van wat normaal is.

Als je dat bedenkt, valt er niets meer te schelden, toch?

Anneke Scholten, 30 maart 2018